śmiech

.
.
. . . mam teraz tyle czasu
. . . że mógłbym zapaść w sen
. . . ale nie zasnę od razu
. . . wpierw muszę wyśmiać się
.
.
. . . . . . ha ha ha hi hi hi he he he
. . . . . . labirynt przemierzam z uporem ech
. . . . . . ha ha ha hi hi hi he he he
. . . . . . rechocząc chichocząc bo to nie grzech
. . . . . . ha ha ha hi hi hi he he he
. . . . . . i mówią gdy mogą że humor zdechł!
.
.
. . . mam teraz tyle forsy
. . . że mógłby dźwigać koszt
. . . ale od tej wesołości
. . . wciąż muszę tak się trząść
.
.
. . . . . . ha ha ha hi hi hi he he he
. . . . . . od sali do sali z uporem ech
. . . . . . ha ha ha hi hi hi he he he
. . . . . . ryk chichot i rechot jak króli trzech
. . . . . . ha ha ha hi hi hi he he he
. . . . . . że trudno nadążyć wykonać wdech!
.
.
. . . mam teraz dość wszystkiego
. . . że mógłbym braciom dać
. . . ale przed śmiechu potęgą
. . . się trzęsie nawet brać
.
.
. . . . . . ha ha ha hi hi hi he he he
. . . . . . od ściany do ściany z uporem ech
. . . . . . ha ha ha hi hi hi he he he
. . . . . . oh moja radości tak łechcz mnie łechcz
. . . . . . ha ha ha hi hi hi he he he
. . . . . . wystarczy
. . . . . . to właśnie był pusty śmiech
.
..
..
..
.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Juliusz Wnorowski
.
.

nie-dzielna piosenka

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Magdzie,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . za dwa pierwsze wersy,
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . których kradzież zniosła
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . bardzo dzielnie

.
. . . ty się o mnie nie martw w powszednie dni
. . . ty o mnie w niedzielę się martw
. . . bo tak mi cicho licho gdy milkną drzwi
. . . wyziera z pasjansowych kart
. . . ty się o mnie nie martw w powszednie dni
.
.
. . . . . . niedziela to nie ja
. . . . . . w niedzielę się dzielę
. . . . . . na smutek i żal
. . . . . . niedziela to nie ja
. . . . . . w niedziele nie-dzielnie
. . . . . . choruję na dal
.
.
. . . ty się o mnie nie martw w zwyczajne dni
. . . ty o mnie od święta się bój
. . . gdy tak mi nadzwyczajnie ni święto ni
. . . żałoba swój narzuca strój
. . . ty się o mnie nie martw w powszednie dni
.
.
. . . . . . niedziela to nie ja
. . . . . . w niedzielę się dzielę
. . . . . . na smutek i coś
. . . . . . niedziela to nie ja
. . . . . . w niedziele nie nie nie
. . . . . . ja to inny jest ktoś
.
.
. . . ty się o mnie nie bój w targowy dzień
. . . ty o mnie świąteczną się bój
. . . gdyś tak wyogromniawszy jak boski leń
. . . zapomniał o mnie świecie mój
. . . ty się o mnie nie martw w powszedni dzień
.
.
. . . . . . niedziela to nie ja
. . . . . . w niedzielę się dzielę
. . . . . . przez smutek i raj
. . . . . . niedziela to nie ja
. . . . . . w niedzieli pościeli
. . . . . . choć wyspać się daj
.
..
..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .niedzielny tekściarz Juliusz W.

.

Płacz hubble'istki

.
.
hubble'istka:
. . . W otwartym laptopie
. . . głębokie pole Hubble'a,
. . . a ty wolisz sobie
. . . znów uciąć partię scrabbla?!
.
. . . . . . Ja marzę: te draże
. . . . . . dla ciebie i dla mnie
. . . . . . ktoś rzuca wszechbarwnie.
. . . . . . Landrynkomgiełki, ledwopastelki,
. . . . . . słodkockliweczki, tęczorozwiejki.
. . . . . . Ten świat jakiż ogromnie
. . . . . . jest wielki!
.
.
. . . . . chór:
. . . . . . . . . Wedle stawu grobla,
. . . . . . . . . wedle grobli staw.
. . . . . . . . . Odejdzie od niego,
. . . . . . . . . choćby nawet wpław!
.
.
hubble'istka:
. . . Kamienne litery
. . . cyfr dźwigają znamię.
. . . Już mam dosyć ery
. . . twych pokerowych manier
.
. . . . . . Ja płaczę i tańczę.
. . . . . . że inny, a nie ty,
. . . . . . rozrzuca konfetti.
. . . . . . Brokatomgliwki, migotkliwiejki,
. . . . . . serpentyskrzątka, zamajaczejki.
. . . . . . Ten świat jakże ogromnie
. . . . . . mnie tęskni.
.
.
. . . . . chór:
. . . . . . . . . Wedle stawu grobla,
. . . . . . . . . wedle grobli mrok.
. . . . . . . . . Samiutki zostanie
. . . . . . . . . i się będzie trząsł!
.
.
hubble'istka:
. . . I będzie ci bez liku,
. . . jak smutku w polu Hubbla.
. . . Siej, zbieraj - obliczniku -
. . . żółć w poletku scrabbla.
.
.
. . . . . chór:
. . . . . . . . . Wedle stawu grobla,
. . . . . . . . . wedle grobli skrót
. . . . . . . . . i z pięknej dziewczyny
. . . . . . . . . będzie piękny trup.
.
.
hubble'istka:
. . . Sprawdź sobie w słowniku,
. . . czy jest jeszcze wszechświat.
. . . Na więcej, rozważniku,
. . . cię po prostu nie stać.
.
. . . . . . Łzą broczę, lecz skoczę...
. . . . . . Nie dojrzysz już nigdy,
. . . . . . kto rzuca, by znikły:
. . . . . . katastrofinki, eksplodusiejki,
. . . . . . niedokończątki, poświatoweńki.
. . . . . . Ten świat jakiż ogromnie
. . . . . . był piękny.
.
.
. . . . . chór:
. . . . . . . . . Wedle stawu grobla,
. . . . . . . . . wedle grobli staw.
. . . . . . . . . Nic jej nie powstrzyma...
. . . . . . . . . oprócz braw.
.
..
..
.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Juliusz Wnorowski
. . .

rapsodia obojętna

.
.
. . . kiedy ona do mnie milczy
. . . jak przez morskich tysiąc mil czy
. . . przez płaskowyż stołu... obojętnie
. . . wtedy trudno się pogodzić
. . . że brakuje mi melodii
. . . czy to w życiu czy w piosence
. . . obojętnie
.
.
. . . gdy ze złością jej odmilczę
. . . jakby zza tysiąca mil czcze
. . . są wymówki moje... obojętne
. . . będzie trudno się pogodzić
. . . szczęścia nikną mi dowody
. . . czy to w życiu czy w piosence
. . . obojętnie
.
.
. . . niechże ona wreszcie rzeknie
. . . by goryczy tysiąc rzek nie
. . . zasilało morza bardzo obojętnie
. . . żeby można się pogodzić
. . . i grze słów dać sens melodii
. . . czy to życiu czy w piosence
. . . obojętnie
.
.
. . . znów uczynię jej ten zaszczyt
. . . rzucę słówko krótkie za szczyt
. . . ciszy co się piętrzy obojętnie
. . . może da się z tym pogodzić
. . . a czasami warto zmienić
. . . pejzaż w życiu czy w piosence
. . . obojętnie
.
.
////
prawdę powiedziawszy, śpiewak zrobił to
na długo przed zbliżającym się nieuchronnie
końcem tej piosenki, gdyż inaczej
nie mógłby jej zacząć. Ale tę drobną
niekonsekwencję chronologiczną przyjmijmy...///

. . . obojętnie!!!
.
.
. . . hmm. hmm.
.
.
. . . wtem powietrza rośnie jakość
. . . gdy milczenia wodę jak ość
. . . przełknęliśmy nagle - Mam dość! ... i wzajemnie!!!
. . . i.... co ty nie powiesz?!!! A co Ty sobie... niemyślisz!... !... !... !...
.
/z powodu sąsiadów
resztę tekstu zagłuszać perkusją, puzonem
obojętnie czym byle skutecznie
aż do szczęśliwej ulgi/

. . . ...
. . . znów pogoda się pogodzi,
. . . czy od rapu czy rapsodii
. . . obojętne



. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Juliusz Wnorowski
.

piosenka na wczoraj

.
.
. . . . . ach daty zaiste
. . . . . się sypią jak liście
. . . . . i potem piechotką
. . . . . przechodzi pan z miotłą

. . . . . porządek musi być
.
.
. . . . . ech czasem się zdarza
. . . . . że drzewo wytwarzać
. . . . . te wrześnie i maje
. . . . . na zawsze przestaje

. . . . . bo nie chce już tak żyć
.
.
. . . . . uch wiosna czy jesień
. . . . . to liśćmi nie trzęsie
. . . . . więc pan znów spacerkiem
. . . . . przynosi siekierkę

. . . . . porządek musi być
.
..
.. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . ..Juliusz Wnorowski
.
..

jesteśmy

.
.
. . . .jesteśmy gośćmi
. . . .na własnym weselu
. . . .powiedział ktoś mi
. . . .spojrzałem jak wielu
. . . .potrzeba gardeł
. . . .by gardło zacisnąć
. . . .potrzeba oczu
. . . .by fleszem rozbłysnąć
.
.
. . . .dwie lampki szampana
. . . .związane tasiemką
. . . .z jednej się upiło a obu się pękło
.
.
. . . .jesteśmy gośćmi
. . . .od samych urodzin
. . . .łóżeczko mościsz
. . . .z łóżeczka wychodzi
. . . .szczebelki cackiem
. . . .parkany patykiem
. . . .zdrętwiała ręka
. . . .budzi przed budzikiem
.
.
. . . .wełniany sznureczek
. . . .z parą rękawiczek
. . . .jedna się urwała a druga wciąż gryzie
.
.
. . . .czy będziesz gościem
. . . .na moim pogrzebie
. . . .czy razem na drogę
. . . .spojrzymy przez siebie
. . . .jak wielu ludzi
. . . .garść ziemi rzuciło
. . . .jak wielu ludzi
. . . .kwiaty zostawiło
.
.
. . . .dwa końce ścieżyny
. . . .w jednej mgle niknące
. . . .chwilę postoimy bo skąd świeci słońce
.
..
..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Juliusz Wnorowski
.
..