Gdy ciemności ...

iluminatorom


Gdy ciemności wiatr szamocze
aż się kurzy śnieg ze strzech
jak przez ciemne sny prorocze
maszeruje mędrców trzech

więc tak idą przez mrok wredny
a że trzech ich tylko jest
aby sytym miny zrzedły
to z imienia im oddajmy cześć

ten pierwszy zagubiony
ten drugi oszukany
a ten trzeci biedny


Choć ciemności wiatr szamocze
to nie porwie choćby chciał
smużki światła co na drodze
ktoś przed nimi dawno słał

idą dalej przez rok wredny
niechaj ich prowadzi blask
bodaj sytym miny zrzedły
wymienimy ich tu jeszcze raz

ten pierwszy zagubiony
ten drugi oszukany
a ten trzeci biedny


Tak ciemności wiatr szamocze
ledwie że nie wyrwie wrót
uchylonych nie w gospodzie
lecz w stajence bieda-cud

może sytym miny zrzedły
lecz to nie jest już nasz ból
bo kto z nami tutaj wszedłby
przed imieniem mógłby sobie dodać słówko król

król pierwszy odnaleziony
król drugi nagrodzony
trzeci król majętny

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz